Pazar, Mart 11, 2012

Gel..

sen beni terk ettiğinden beri kendimi seni son gördüğüm yerde bıraktım.bir daha uğramadım o yere. seninle geçtiğimiz kaldırımlardan geçmedim bir daha. mesela birlikte yediğimiz yemeklerin tadına bile bakmadım o günden sonra. senin bana yakıştırdığın kıyafetleri çöpe attım. pencereden baktığımda seni gördüğüm o köşe de seni görmediğim için gün ışığına küstüm, perdelerimi açmıyorum. sadece karanlıkla arkadaşım. duvarlara anlatıyorum seni…

ama öyle bir an geldi ki. yokluğunla barıştım ben. sensizliği kabul ettim. artık penceremden bakarken senin geleceğin günü hayal ederek kahve içiyorum. seninle geçtiğimiz kaldırımlarla dost oldum, sırdaş oldum.seni anlatıyorum onlara. dinliyorlar beni. zaten beni bir tek kaldırımlar dinledi sevgilim senden sonra. kaybetmiştim kendimi. ruhumu bırakmıştım o tenha sokakta. yolun başından sonuna dek yalnız yürürken ben, kendi ruhumu bıraktığım yerden aldım geçen gün.kavuştum kendime. gülüşlerime, sesime ve senin kokunun sinmiş olduğu kendi kokuma.

senli bir sensizlikle mutluluklarımı yaşıyorum artık. evet hala özlüyorum seni. hala yastığa kafamı koyduğum zaman sağ tarafta seni görmeyi ümit ediyorum. hala içinde senin bulunduğun hayaller kuruyorum ama gelmeni istemiyorum.çünkü sen gelirsen ben tekrar aynı acıları yaşarım. çünkü sen bana mutluluktan çok mutsuzluk verdin. senin yokluğun beni daha çok mutlu etti senden.

varsın ama yoksun.ama en çokta yokken varsın.

işte bu yüzden gelme sevgilim.

Hiç yorum yok: