ya bazen diyorum ki kendi kendime şuan burada olmamalıydım. mesela bu şehirde. bu mahallede. bu evde. bu odada. bu koltukta olmamalıydım. çünkü burada olmak istemiyorum. bu ev bu mahalle bu koltuk bana huzur vermiyo. bunlar sadece bana acı veriyo. geçmişi yüzüme vuruyo, canımı acıtıyo. işte o yüzden tam şuan buradan gitmek istedim. arkama dönüp bakmadan koşar adımlarla buradan kaçmak ve hiç bilmediğim bir şehrin sokaklarında kaybolmak. çünkü biliyorum ki gideceğim şehir acılarla, pişmanlıklarla ve gözyaşlarıyla kirletilmedi daha. yeni doğmuş bir bebek gibi masum, saf ve temiz. ve bunu her fark ettiğimde buradan gitmek istiyorum. ama gidemiyorum. istiyorum ama koltuktan kalkmaya bile üşeniyorum. gitmek için hazır değilim çünkü. ben daha çevremdeki insanlara tahammül edemezken, onlarla buluşmamak için bahaneler uydururken ve günlerce hiç kalkmadan aynı koltukta otururken, yeni bir şehirle tanışmak imkansız gibi gözüküyo. ama gidicem. yani bunu biliyorum. belki şimdi değil, ama bi gün gelicek. gidicem ankara’ya. geçmişimi geride bırakarak yeni bir gelecek kurmak için gidicem.